Η σημερινή ημέρα 3 Δεκ. δεν είναι απλώς συμβολική. Είναι μια υπενθύμιση και ταυτόχρονα μια καταγγελία για όσα εξακολουθούν να λείπουν, για τις καθημερινές ανισότητες που βιώνουν οι συμπολίτες μας με αναπηρία. Από τα σχολεία και τα μέσα μεταφοράς μέχρι τη δημόσια διοίκηση, την εργασία και την υγειονομική φροντίδα, η προσβασιμότητα παραμένει ζητούμενο και όχι κεκτημένο.
Δεν αρκούν οι “ευχές” και οι “εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης”. Απαιτούνται πολιτικές με ουσία, προϋπολογισμοί που προβλέπουν, θεσμοί που σέβονται και κράτος που προστατεύει έμπρακτα. Η συμπερίληψη δεν είναι παραχώρηση. Είναι υποχρέωση δημοκρατίας.
Σε μια χώρα που ακόμα μετρά ακατάλληλα πεζοδρόμια, σχολεία χωρίς επαρκές προσωπικό ειδικής αγωγής και κοινωνικές παροχές κατώτερες της αξιοπρέπειας, δεν μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο.
Η αναπηρία δεν είναι αδυναμία. Αδυναμία είναι η αδιαφορία της πολιτείας. Και σε αυτό, δεν επιτρέπεται πια καμία δικαιολογία.
Σε μια χώρα που ακόμα μετρά ακατάλληλα πεζοδρόμια, σχολεία χωρίς επαρκές προσωπικό ειδικής αγωγής και κοινωνικές παροχές κατώτερες της αξιοπρέπειας, δεν μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο.
Η αναπηρία δεν είναι αδυναμία. Αδυναμία είναι η αδιαφορία της πολιτείας. Και σε αυτό, δεν επιτρέπεται πια καμία δικαιολογία.
