Για την ιστορική αλήθεια η Χούντα έπεσε το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου 1974, επέστρεψε ο Καραμανλής από το Παρίσι όπου ήταν αυτοεξόριστος και την 24η Ιουλίου 1974 ορκίστηκε Πρωθυπουργός, οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου- ένα χρόνο ακριβώς από τη θυσία του Πολυτεχνείου, που άνοιξε τον χώρο για να επιστρέψουν δικαιοσύνη και δημοκρατία στη χώρα μας.
Αυτά τα ολίγα για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Αν η ιστορία δεν γραφόταν από τους ισχυρούς και το πολιτικό σύστημα, που πάντα ψάχνουν συμβολισμούς, η επέτειος έπρεπε να γιορτάζεται στις 23 Ιουλίου.
Και το Προεδρικό Μέγαρο θα έπρεπε να δεξιώνεται τους αγωνιστές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, τους επιστήμονες της προσφοράς, τους αθλητές της μείζονος προσπάθειας και της υπέρβασης, τους ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες, λογοτέχνες που βοηθούν να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», τους αγωνιστές της ζωής και της αξιοπρέπειας. Αυτοί έχουν θέση σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο.
Όχι εκείνοι που υποδύονται τους δημοκράτες και στρέφουν το πρόσωπο από τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα στη Γάζα, όχι τα σταγονίδια της ακροδεξιάς και της alt-right ιδεολογίας και οι ανήκοντες σε μια άκαρδη, ανάλγητη ελίτ που αλληλοαθωώνονται και αυτοθαυμάζονται. Δεν θα παραστώ στη σημερινή δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους ούτε μπορώ ούτε επιθυμώ να συναγελαστώ. Ο καθείς εφ’ ω ετάχθη.
Αποτίνω φόρο τιμής και εκφράζω βαθιά ευγνωμοσύνη σε όλους όσοι αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, με θυσίες, πόνο και αίμα. Και στους «δικούς μας» αγωνιστές του Πολυτεχνείου: τη Μέλπω Λεκατσά και τον Σωτήρη Τσιακμάκη — πάντα παρόντες στο Κίνημα Δημοκρατίας και στους αγώνες μας.
Εύχομαι ολόψυχα η Δημοκρατία που γιορτάζουμε σήμερα να δει καλύτερες ημέρες στη χώρα μας, όπως πραγματικά αξίζει στους πολίτες τούτου του τόπου. Εμείς θα στεκόμαστε αταλάντευτα στο πλευρό όσων μάχονται για δημοκρατία, δικαιοσύνη, αλήθεια και ισότητα.
