Στο λιμάνι του Πειραιά ταξίδεψε τους ακροατές της εκπομπής «Έλα απόψε στου Θωμά» με τον Θωμά Σίδερη στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ ο υποψήφιος βουλευτής Α' Πειραιά ΣΥΡΙΖΑ_ΠΣ Νίκος Μπελαβίλας.
Ο υποψήφιος βουλευτής και καθηγητής πολεοδομίας στο ΕΜΠ μιλώντας από τα Άγραφα, την έδρα της κυβέρνησης του Βουνού όπου βρισκόταν με τους φοιτητές του στο πλαίσιο μεγάλης ερευνητικής δράσης του Πολυτεχνείου, αναφέρθηκε στην ιστορία του μεσοπολεμικού Πειραιά και της πόλης των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.
«Ομίχλη το λιμάνι, καπνός από τα ατμόπλοια, καπνοί από τα εργοστάσια, βάρδιες εργατών σαν στρατιές, μεγάλα κοπάδια πηγαίνουν στα εργοστάσια, σειρήνες που βουίζουν για τις βάρδιες και γύρω από αυτά μια απέραντη πόλη με παράγκες και προσφυγικούς οικισμούς όπου σε κάποιες γειτονιές, τις παλιές γειτονιές υπήρχε ο λαμπρός Πειραιάς των νεοκλασικών και των αρχοντικών της Καστέλας» περιέγραψε ο υποψήφιος βουλευτής.
«Μαζί με τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και την Πάτρα ο Πειραιάς, οι μεγάλες πόλεις με παρελθόν έχουν αστική και εργατική τάξη. Ο Πειραιάς έχει μια μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα ναυτικών που δεν συναντάς σε άλλη πόλη. Μετά το ’22 έχει μια ταυτότητα ανεξίτηλα σημαδεμένη από την Μικρασιατική εκστρατεία η οποία συνοδεύει την πόλη μέχρι σήμερα. Συνεχίζει να ζει με τις αφηγήσεις και τους θρύλους της Μικρασιατικής Καταστροφής» συμπλήρωσε.
Ο Νίκος Μπελαβίλας ξενάγησε νοερά τους ακροατές στην πόλη με αφετηρία τα σημεία γέννησης της πόλης, «την Τρούμπα, (δηλαδή την τρόμπα του νερού για τα πλοία), την πλατεία Καραϊσκάκη με τα λεμονάδικα και γύρω από αυτό οι σταθμοί του τρένου, το δημαρχείο, το αρχαίο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα» όπου συνυπήρχαν «οι μεγάλοι αστοί και οι λούμπεν προλετάριοι, οι ορχήστρες της δυτικής μουσικής και το ρεμπέτικο, τα μεγάλα ξενοδοχεία και τα πορνεία».
Αναφέρθηκε στη λειτουργία του λιμανιού του Πειραιά και πως αυτό συνέδεε την Ελλάδα ολόκληρη αλλά και πως μετέφερε τους εσωτερικούς μετανάστες που ενίσχυσαν την βιομηχανία. «Και από το ίδιο λιμάνι φεύγουν μετανάστες για ΗΠΑ, Καναδά και στη συνέχεια για την Αυστραλία».
«Πέρα από τις γραμμές των τρένων έχουμε τις πρώτες γενιές των εργοστασίων. Στη συνέχεια υπάρχει ανάγκη να αναπτυχθούν νέα εργοστάσια και επεκτείνονται προς Δραπετσώνα, Κερατσίνι αλλά και προς την Πειραιώς και τον Κηφισό. Στα Λιπάσματα έχουμε το πρώτο άλμα σε μια υπερτεχνολογική βιομηχανία για την εποχή. Νέοι επιστήμονες, παιδιά αστών που δεν φτιάχνουν μόνο τα λιπάσματα αλλά και τα τσιμεντάδικα, τη ΧΡΩΠΕΙ και πολλά άλλα εργοστάσια» περιγράφει για την βιομηχανική ανάπτυξη της πόλης.
Εκεί δημιουργείται και ένας από τους πρώτους εργατικούς οικισμούς στην Ελλάδα, τα Οικήματα, δεύτερος οικισμός μετά από εκείνον στο Λαύριο που δημιούργησαν οι Γάλλοι των μεταλλείων.
Ακολουθούν βομβαρδισμοί που αλλάζουν την εικόνα της πόλης: «Κορυφαίοι οι βομβαρδισμοί του Απριλίου του ’41 και του Ιανουαρίου του ’44 οπότε η πόλη ισοπεδώνεται από τους συμμαχικούς αεροστόλους. Όλα τα μεγάλα εργοστάσια έχουν υποστεί ζημιές. Μέσα σε εκείνη την παρανοϊκή εποχή του Εμφυλίου αρχίζει μια μεγάλη διαδικασία ανασυγκρότησης που στηρίζεται στην αμερικανική βοήθεια και ανακάμπτει το λιμάνι. Η υπόλοιπη πόλη ζει τόσο τραυματισμένη που θεωρώ πως δεν ανέκαμψε ποτέ. Χιλιάδες κάτοικοι εγκατέλειψαν εκείνο το βράδυ προς την Ομόνοια, ένα καραβάνι, και πολλοί δεν επέστρεψαν ποτέ. Αυτοί που δεν μπόρεσαν να φύγουν ήταν οι γειτονιές της Κοκκινιάς και της Δραπετσώνας που συνέχισαν να ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας μέχρι τη δεκαετία του ‘70».
Βρείτε το ηχητικό ΕΔΩ
