Ένα απόσπασμα από την ομιλία του κ. Μουσουρούλη
στη συνεδρίαση της Βουλής για τον
Προϋπολογισμό
2013
“Πιστεύω πως
όλοι μας γνήσια ανησυχούμε για τη
σημερινή κατάσταση της χώρας μας.
Χρειάζεται γνησιότητα αλλά και
ειλικρίνεια, για να συνεννοηθούμε, θα
μιλήσω στη συνέχεια για το τι εννοώ με
την ειλικρίνεια.
Τριάντα χρόνια
αμεριμνησίας, κυρίες και κύριοι
συνάδελφοι, δεν θα μπορούσαν να μην
έχουν συνέπειες, που έγιναν αμείλικτες
δυστυχώς από επώνυμα, χοντρά, λάθη.
Μέσα σε μια
εκρηκτική καθημερινότητα ασφυκτικών
υποχρεώσεων και άδειων ταμείων,
αποφασίσαμε να αναμετρηθούμε με τις
αιτίες που τα προκάλεσαν.
Για να γίνει
αυτό, πρέπει να γίνουν και ρήξεις. Ρήξεις
ουσιαστικές,
χωρίς ψέματα ή φαντασιολογίες.
Αναγνωρίζουμε
όλοι πως ο Ελληνικός λαός πολλά τα έχει
ξανακούσει.
Σημασία όμως
έχει και το ποιος μιλά, τι κίνητρα έχει,
τι προσπαθεί να δημιουργήσει.
Οι αλλαγές
που δεν έγιναν όταν έπρεπε, είναι μια
επαναλαμβανόμενη πράγματι αναφορά.
Το είπε και ο
κ. Τσίπρας.
Σημασία
όμως έχει ποιος και πώς τολμά να τις
κάνει.
Θα σταθώ εδώ
στην ‘τόλμη’ της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, στην τρικυμία στο
ποτήρι...
«Δεν μας
κρατάνε από φιλανθρωπία στην ευρωζώνη,
αλλά από ανάγκη» είπε ο αρχηγός της,
επικαλούμενος εκθέσεις περί «ντόμινο
που θα κοστίσει στην παγκόσμια οικονομία
και κυρίως στη Γερμανία».
Δηλαδή οι
κρουνοί της άνευ όρων χρηματοδότησης
θα ανοίξουν με μια «ζαριά» του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί περί
«ζαριάς» πρόκειται την οποία, με πολλή
τέχνη, αναβαπτίζει ως πρόταση κοινωνικής
σωτηρίας προς έναν αληθινά απελπισμένο
λαό. Αυτό δεν είναι τόλμη, αλλιώς λέγεται
αν δεν υπάρχει πλάνο.
Ανυπομονεί
«να προλάβει την ανεργία μη φτάσει στο
35%, τις αποθήκες να μην αδειάσουν από
φάρμακα, τα χειρουργεία να μην μείνουν
από γάζες και ράμματα».
Έτσι ακριβώς
το είπε, απευθυνόμενος στο λεγόμενο
«κοινό – στόχο»: τον πληγέντα. Τον
άνεργο, τον ανήμπορο, τον ηλικιωμένο.
Σωστά το έχουν
σκεφτεί. Αλλά επιπόλαια, ή ίσως κυνικά.
Γιατί ο
ανθρώπινος πόνος και η απελπισία
μετατρέπεται πολύ εύκολα σε πολιτική
πίστωση.
Και αν αυτή
δεν φτάνει, υπάρχει χώρος για εξαιρέσεις,
ή για τους λεγόμενους «πρίγκιπες».
Όσο για τη
χρέωση, «μακριά από εμάς και όπου να΄ναι».
Αυτά είδαμε
σαν πολιτική συμπεριφορά, αυτά κρίνουμε.
Μίλησα για
ρήξεις.
Η πιο ουσιαστική
κύριοι συνάδελφοι, είναι να συμφωνήσουμε
γιατί δεν έγιναν ρήξεις, ή γιατί
αποτύγχαναν όποτε κάποιος τις αποτολμούσε.
Η απάντηση μου
περικλείεται σε μια λέξη «ειλικρίνεια»
και πάει πίσω στο 1981, όταν η χώρα μας
εντάχθηκε στην Ευρώπη από τον Κωνσταντίνο
Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.....Η
κρίση στην Ελλάδα μετέτρεψε την απόκλιση
από το πλαίσιο, σε χάσμα, μέσα στο οποίο
δεν χάθηκε μόνο η ειλικρίνεια αλλά και
η αξιοπιστία... κλπ”
Αυτά
είπε μεταξύ άλλων ο υπουργός, αλλά έχούμε
κι ένα σχόλιο το οποίο θα διαβάσετε στην
Τσούχτρα.
