Την
κατοχύρωση του συνταγματικού δικαιώματος στο “συνέρχεσθαι” χωρίς να νεκρώνει διοικητικά, οικονομικά και πολιτιστικά το κέντρο
της Αθήνας, προκρίνει η πρόταση νόμου για τις διαδηλώσεις, που παρουσίασε ο
δήμαρχος Αθηναίων, κ. Γιώργος Καμίνης. Για
τη σύνταξη της πρότασης, που παραδόθηκε στους πολιτικούς αρχηγούς,
συνεργάστηκαν οι κ. κ. Αντ.
Μανιτάκης, Ν.
Αλιβιζάτος, Μ.
Βροντάκης, Γ. Κτιστάκης και Θ. Τσιούρας.
Στο νέο πλαίσιο, δεν αναγνωρίζονται στους συμμετέχοντες σε διαδηλώσεις μόνο δικαιώματα, αλλά και ευθύνη για την ειρηνική διεξαγωγή της διαδήλωσης. Όπως συγκεκριμένα αναφέρεται στο άρθρο 4, “ο οργανωτής οφείλει να μεριμνά για την ειρηνική πραγματοποίηση της δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης λαμβάνοντας κάθε αναγκαίο μέτρο, όπως είναι η απομάκρυνση προσώπων που φέρουν όπλα ή άλλα αντικείμενα για την άσκηση βίας και η εν γένει περιφρούρησή της”.
Ακόμη, στο άρθρο 6 ορίζεται ότι διαδηλώσεις μπορούν να απαγορευθούν “αν επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, λόγω ιδιαιτέρως πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων ιδίως κατά της ζωής, της ακεραιότητας, της ιδιοκτησίας και της πολιτειακής εξουσίας”. Εξίσου μπορούν να απαγορευθούν “σε ορισμένη περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής”.
Κατά την παρουσίαση της πρότασης νόμου για τις υπαίθριες συναθροίσεις, ο δήμαρχος Αθηναίων, κ. Καμίνης, δήλωσε: “Παρουσιάζουμε σήμερα την πρόταση νόμου για τις ‘δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις’, όπως τιτλοφορείται. Μια πρόταση που φιλοδοξεί να λειτουργήσει σε δύο επίπεδα:
Πρώτον, να αποτελέσει ένα χρήσιμο νομοπαρασκευαστικό εργαλείο και δεύτερον, να συμβάλει στην έναρξη ενός ανοιχτού, ανυπόκριτου και νηφάλιου δημόσιου διαλόγου. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, κατά μέσο όρο το 2011 πραγματοποιούνταν καθημερινά στην Αθήνα, περίπου τρεις συγκεντρώσεις ή πορείες. Νεκρώνοντας το κέντρο της, όχι μόνο με υπαιτιότητα των διοργανωτών της, αλλά και της αστυνομίας για ατέλειωτες ώρες. Είναι απολύτως λανθασμένη η εντύπωση ότι ο αποκλεισμός του κέντρου της πόλης έχει μόνο οικονομική ή εμπορική διάσταση. Σίγουρα, σε περιόδους οικονομικού βυθίσματος, όπως αυτή που ζούμε, το νεκρό κέντρο δημιουργεί ασφυκτική κατάσταση για τους επιχειρηματίες και τους χιλιάδες εργαζομένους στην πρωτεύουσα.
Παραγνωρίζεται όμως, ότι ο αποκλεισμός του κέντρου σημαίνει και διακοπή κάθε κοινωνικής, πολιτιστικής ή άλλης δημιουργικής δραστηριότητας.
Η σύνθεση της επιστημονικής ομάδας που συνέταξε, με την προτροπή μου, ως δημάρχου, αλλά και πανεπιστημιακού δασκάλου, την πρόταση νόμου, χαρακτηρίζει την επιστημονική εμβέλεια αλλά και την αντιπροσωπευτικότητα των νομικών τάσεων.
Αποτελείται από τον κ. Αντώνη Μανιτάκη, ομότιμο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από την περασμένη εβδομάδα Πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, κ. Νίκο Αλιβιζάτο. Τον επίτιμο αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, κ. Μιχάλη Βροντάκη, τον λέκτορα της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου κ. Γιάννη Κτιστάκη και τον δικηγόρο και νομικό μου σύμβουλο κ. Θανάση Τσιούρα.
Η πρόταση νόμου που παρουσιάζουμε σήμερα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πρόταση εξειδίκευσης των συνταγματικών προβλέψεων. Είναι λυπηρό ότι από το 1975 που άρχισε να εφαρμόζεται το ισχύον Σύνταγμα, δηλαδή επί 37 χρόνια, δεν έχει εγκριθεί από τη Βουλή ο προβλεπόμενος στο άρθρο 11 του Συντάγματος νόμος.
Ο Δήμος Αθηναίων αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για την καλύτερη δυνατή διευθέτηση της εκκρεμότητας, η παράταση της οποίας θα φαινόταν αδιανόητη σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Να συγκεράσει, δηλαδή, την άσκηση ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος με τη μη αναστολή της ζωής της Αθήνας, ως διοικητικού κέντρου της χώρας αλλά και ως κέντρου εμπορικής δραστηριότητας. Για να αποκτήσουν οι υπαίθριες συναθροίσεις και πάλι τη θέση που είχαν στη συνείδηση των Αθηναίων. Ως κορυφαία εκδήλωση της εγρήγορσης των ενεργών πολιτών και όχι ως συνώνυμο της ερήμωσης, της βίας και της καταστροφής.
Ζητούμε από τα κόμματα να τολμήσουν. Και από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να μη χαθεί μία μεγάλη ευκαιρία να ξεκινήσει ο δημόσιος διάλογος. Ένας δημόσιος διάλογος, που έτσι άναρχα, επιδερμικά και φορτισμένα, όπως διεξάγεται μέχρι τώρα, μόνο αδικεί και θέτει σε διάφορους κινδύνους το δικαίωμα στο ‘συνέρχεσθαι’.
Στο νέο πλαίσιο, δεν αναγνωρίζονται στους συμμετέχοντες σε διαδηλώσεις μόνο δικαιώματα, αλλά και ευθύνη για την ειρηνική διεξαγωγή της διαδήλωσης. Όπως συγκεκριμένα αναφέρεται στο άρθρο 4, “ο οργανωτής οφείλει να μεριμνά για την ειρηνική πραγματοποίηση της δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης λαμβάνοντας κάθε αναγκαίο μέτρο, όπως είναι η απομάκρυνση προσώπων που φέρουν όπλα ή άλλα αντικείμενα για την άσκηση βίας και η εν γένει περιφρούρησή της”.
Ακόμη, στο άρθρο 6 ορίζεται ότι διαδηλώσεις μπορούν να απαγορευθούν “αν επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, λόγω ιδιαιτέρως πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων ιδίως κατά της ζωής, της ακεραιότητας, της ιδιοκτησίας και της πολιτειακής εξουσίας”. Εξίσου μπορούν να απαγορευθούν “σε ορισμένη περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής”.
Κατά την παρουσίαση της πρότασης νόμου για τις υπαίθριες συναθροίσεις, ο δήμαρχος Αθηναίων, κ. Καμίνης, δήλωσε: “Παρουσιάζουμε σήμερα την πρόταση νόμου για τις ‘δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις’, όπως τιτλοφορείται. Μια πρόταση που φιλοδοξεί να λειτουργήσει σε δύο επίπεδα:
Πρώτον, να αποτελέσει ένα χρήσιμο νομοπαρασκευαστικό εργαλείο και δεύτερον, να συμβάλει στην έναρξη ενός ανοιχτού, ανυπόκριτου και νηφάλιου δημόσιου διαλόγου. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, κατά μέσο όρο το 2011 πραγματοποιούνταν καθημερινά στην Αθήνα, περίπου τρεις συγκεντρώσεις ή πορείες. Νεκρώνοντας το κέντρο της, όχι μόνο με υπαιτιότητα των διοργανωτών της, αλλά και της αστυνομίας για ατέλειωτες ώρες. Είναι απολύτως λανθασμένη η εντύπωση ότι ο αποκλεισμός του κέντρου της πόλης έχει μόνο οικονομική ή εμπορική διάσταση. Σίγουρα, σε περιόδους οικονομικού βυθίσματος, όπως αυτή που ζούμε, το νεκρό κέντρο δημιουργεί ασφυκτική κατάσταση για τους επιχειρηματίες και τους χιλιάδες εργαζομένους στην πρωτεύουσα.
Παραγνωρίζεται όμως, ότι ο αποκλεισμός του κέντρου σημαίνει και διακοπή κάθε κοινωνικής, πολιτιστικής ή άλλης δημιουργικής δραστηριότητας.
Η σύνθεση της επιστημονικής ομάδας που συνέταξε, με την προτροπή μου, ως δημάρχου, αλλά και πανεπιστημιακού δασκάλου, την πρόταση νόμου, χαρακτηρίζει την επιστημονική εμβέλεια αλλά και την αντιπροσωπευτικότητα των νομικών τάσεων.
Αποτελείται από τον κ. Αντώνη Μανιτάκη, ομότιμο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από την περασμένη εβδομάδα Πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, κ. Νίκο Αλιβιζάτο. Τον επίτιμο αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, κ. Μιχάλη Βροντάκη, τον λέκτορα της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου κ. Γιάννη Κτιστάκη και τον δικηγόρο και νομικό μου σύμβουλο κ. Θανάση Τσιούρα.
Η πρόταση νόμου που παρουσιάζουμε σήμερα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πρόταση εξειδίκευσης των συνταγματικών προβλέψεων. Είναι λυπηρό ότι από το 1975 που άρχισε να εφαρμόζεται το ισχύον Σύνταγμα, δηλαδή επί 37 χρόνια, δεν έχει εγκριθεί από τη Βουλή ο προβλεπόμενος στο άρθρο 11 του Συντάγματος νόμος.
Ο Δήμος Αθηναίων αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί για την καλύτερη δυνατή διευθέτηση της εκκρεμότητας, η παράταση της οποίας θα φαινόταν αδιανόητη σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Να συγκεράσει, δηλαδή, την άσκηση ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος με τη μη αναστολή της ζωής της Αθήνας, ως διοικητικού κέντρου της χώρας αλλά και ως κέντρου εμπορικής δραστηριότητας. Για να αποκτήσουν οι υπαίθριες συναθροίσεις και πάλι τη θέση που είχαν στη συνείδηση των Αθηναίων. Ως κορυφαία εκδήλωση της εγρήγορσης των ενεργών πολιτών και όχι ως συνώνυμο της ερήμωσης, της βίας και της καταστροφής.
Ζητούμε από τα κόμματα να τολμήσουν. Και από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να μη χαθεί μία μεγάλη ευκαιρία να ξεκινήσει ο δημόσιος διάλογος. Ένας δημόσιος διάλογος, που έτσι άναρχα, επιδερμικά και φορτισμένα, όπως διεξάγεται μέχρι τώρα, μόνο αδικεί και θέτει σε διάφορους κινδύνους το δικαίωμα στο ‘συνέρχεσθαι’.
